تا وقتی هستی   تا وقتی هستی ماه من                           نگاه به ماه نمی کنم بودن خود دردی است و دراین آدمستان کثیف نفس کشیدن دردی دیگر و بی حبیب چرخش چرخ گردون را به تما شا نشستن دردی مضا عف برای گریختن از نیستی امیدی باید جست امیدی که هنگام غوطه ور شدن در منجلاب نیستی و بد بختی به نجاتت بیاید . سایه های سیاه بدبختی زندگیم را پوشانده بود و وجود نحیفم در مقابل تمام پلیدیها تنها مانده بودوخود را در مقابل مشکلات و بد بختیها یکه و تنها و بی یاور می دیدم در جاده های مه الود پیش می رفتم کسی نبود دوستش داشته باشم با نفسش با نوازشها یش با محبتش جان بگیرم با وجودش دیگر مغلوب جور زمان نشوم  وجسد اما ل و آرزوهایم در زیربدبختیهای زندگی جهنمی ام از هم نپاشد و این غصه ها و  بی یاوریم بیش از همه درونم را می فشردند و وجودم را آب و دلم را خون می کردند و بهانه زیستن را از من گرفته بودند ..............اما تو ای قدیسه زمان از ما ورای عقل در من ظهور کردی و با رقه اهو رائیت امید همان بهانه زیستن در میان این جمادات انسان نما را در وجود من زنده کردی پس می ستا یمت و می پر ستمت                    ببین امشب باز یاد تو چشم منو ترکرده

تاعهد تو در بستم عهد همه بشکستم                  بعد تو روا باشد نقض همه پیما نها مثل همیشه در تنهایی خود به تو می اندیشم به تویی که محتاجم تا صدایم کنی به تویی که این زند گی جهنمی را برایم بهشت کردی و طعم خوش عشق را چشاندی آری من به تو محتاجم به تویی که بودنم فقط به خاطر توست ای عزیزترینم ای امید آخرینم من به تو محتاجم چقدر ناله شبانه سر دهم چقدر این زندگی بدون تو مرا عذاب دهد چقدر باید در حسرت دیدارت بسوزم من به تو محتاجم آری من به تو محتاجم.                      دارم آهسته آهسته من از عشق تو می سوزم